تهرانی ها بویژه در دهه اخیر بواسطه رشد دیوانه وار شهر و ترافیک سرسام آور کمابیش از نعمت خنکی دلپزیر این شهر کوهپایه ای محروم شده اند، البته ظاهرا ً یکی دو سال اخیر وضع کمی بهتر شده و بارندگی های خوبی شهر را شسته است. از طرف دیگر، اینجا در لندن، همه مردم چشم به راه آفتاب و گرما هستند و کافی است درجه حرارت به حدود 20 درجه سانتی گراد برسد که خلق آفتاب پرست به پارکها و سواحل سرازیر شوند. اما برای من شخصا گرمای لندن مطلقا ً دلچسپ نیست. فکر کنم از جهتی تداعی کننده گرمای شهر خودم است، از جهتی دیگر، اینجا هیچ کدام از سازوکارهایی که تحمل گرما را در تهران برای مردم راحت می کرد وجود ندارد، نه آبدوغ خیاری، نه کولر آبی ها سقفی با او صدای جیرجیرکی مانوسشان، نه دوغ تگری، نه بستنی اکبر مشتی و فالوده های خاص زیر پل ری، خلاصه هیچی.
خدا را شکر که اینجا پائیز از راه رسیده و دوباره بارندگی های بی پایان شروع شده، انگار غربت در پائیز قابل تحمل تر است
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر